اگر دانشگاه ما یک دانشگاه علمىِ محض باشد، اما تویش دین و اخلاق نباشد، همان بلائى بر سر جامعه‌ى ما و کشور ما و آینده‌ى ما خواهد آمد که بر سر جامعه‌ى دانشمند غرب آمد. غرب جامعه‌ى دانشمندى است، اما جامعه‌ى خوشبختى نیست. در آنجا امنیت اخلاقى نیست، امنیت روانى نیست، انسجام خانوادگى نیست، اخلاق نیست، معنویت نیست. خلأهاى عمده‌ى بشر اینهاست. اینها خوشبختى نیست؛ ما این را نمیخواهیم. ما خوشبختى میخواهیم، ما امنیت حقیقى و معنوى میخواهیم. بدون علم نمیشود، با علم بدون دین هم نمیشود؛ دین لازم است. جامعه باید جامعه‌ى دینى باشد؛ در رأس آن هم دانشگاه است. دانشگاه باید دانشگاه متدین باشد. در مفهوم «متدین» از عرایض من تلقى غلط نشود. تدین به معناى معرفت عمیق دینى، ایمان عمیق و باور ژرف به دین و معارف دینى است، که طبعاً عمل به دنبالش مى‌آید؛ باید دنبال این باشیم. این وظیفه‌ى همه است، از جمله شما اساتید محترم. یک کلمه‌ى شما در کلاس درس، گاهى اوقات از یک ساعت یا دو ساعت سخنرانى حقیرِ روحانى تأثیرش بیشتر است. فرق نمیکند معلم، معلم چه درسى باشد. استاد در کلاس میتواند تأثیر عمیق بگذارد در شکل‌دهى فکر جوان و ذهن جوان و عمل جوان و دل جوان و ایمان جوان. به این بیندیشید، به این فکر کنید؛ این خیلى مهم است.