گاهی استخدام کلمات برای انتقال مقصود و منظور امری مشکل است . و گاهی به مفاهیمی که کلمات حامل آنها می باشند چندان توجه دقیق و عمیقی نمی شود . آیا مفهوم دقیقی از دوست یا دشمن ، انقلابی و ضد انقلاب ، افراط یا تفریط در ذهن داریم ؟ چه خوب است اگر خواننده این سطور هستید کمی به بار معنایی کلماتی که برای بیان مقصود به کار می گیریم توجه کنیم.

رهبری معظم انقلاب اسلامی در مقاطع گوناگون بر ضرورت دشمن شناسی تاکید داشته اند. و اخیرا نیز تذکر داده اند که هر کسی را به سادگی نمی توان منافق یا ضد ولایت فقیه نامید . یا در جایی فرموده اند که مواظب باشید دشمن را دوست یا دوست را دشمن نگیرید.
1. در دولت اصلاحات معاون سیاسی وزارت کشور در نوشته هایی تعیین خطوط مرزی و قلمرو جغرافیایی کشورها را امری اتفاقی قلمداد کرده و اساسا منکر طراحی استعمار گران بویژه استعمار پیر(انگلیس) برای تداوم سلطه استعماریشان بود . وی و همفکرانش در آن دوره با انکار همه ی دشمنی ها و عداوت های بیگانگان و ضد انقلاب مرتبا دیگران را به دارا بودن توهم توطئه متهم می کردند و اساسا اعتقادی به این معنا نداشته اند که نظام مقدس اسلامی در معرض توطئه دشمنان خارجی و داخلی قرار دارد . در آن مقطع ، شعار حاکم ، تبدیل "معاند به مخالف" ، "مخالف به منتقد" و "منتقد به دوست" همراه بود. و بر همین اساس دست دوستی با کسانی می دادند که رانده شده حضرت امام (ره) بودند ، غافل از اینکه بعضی عنادها و دشمنی ها ذاتی است . و آنان با اساس انقلاب اسلامی مشکل دارند و نمی توان با پافشاری بر آرمانها و ارزشهای حاکم بر انقلاب و نظام اسلامی برآمده از آن توقع تبدیل معاندین به مخالف و یا مخالف را به منتقد و ... داشت . لذا بخشی از امکانات کشور و انرژی مقامات نظام مصروف آن شد که به جریان حاکم برقوای مجریه و مقننه (مجلس ششم) تفهیم شود دشمن شناسی ضروری است و خوش بینی زیاد ، زیبنده حاکمان نیست. و انکار واقعیت دشمنی دشمنان مشکلی را حل نمی کند . و لذا نباید دشمنان را دوست پنداشت .
و...سرانجام ملت که ذره ای عدول از آرمانها و ارزشهای حاکم بر نظام را برنمی تابد و با هوشیاری نظاره گر رفتارها و عملکرد جریان حاکم برقوه مجریه بود پاسخ کوبنده و در عین حال گیج کننده ای به این طیف در سر صندوق های رأی در دوره دوم انتخابات شوراهای اسلامی و دوره هفتم مجلس شورای اسلامی داد.
2. دشمن انگاری هر منتقد یا معترضی رویکرد غالب جریان رسانه ای ، تریبون های رسمی و... طی ماه های اخیر در کشور شده است . و شرایط تبلیغاتی کشور به سمتی رفته است که بسیاری از کسانی که از یاران نزدیک حضرت امام و مقام معظم رهبری محسوب می شوند و سالیان متمادی تحت زعامت معظم له عهده داره مسئولیت های گوناگون در قوای سه گانه کشور بودند و بعضا برقوای مذکور ریاست داشته اند به انواع و اقسام مفاسد و جرایم اقتصادی ، سیاسی و حتی امنیتی متهم می شوند . و به صورت هدفمند فضای احساسی حاکم بر تجمعات مردمی به سمتی سوق داده می شوند که فریاد مرگ بر ... ، مرگ بر...، جمعیت را فرا گیرد! تا بقولی به آنها تفهیم شود که مورد غضب و خشم مردم قرار گرفته اند. صرفنظر از اینکه در جریان اعتراضات پس از انتخابات عده ای از خواص زمینه ساز سوء استفاده دشمنان شده اند و خود نیز مرتکب اقداماتی غیر قانونی گردیده اند اما آیا باید به صرف این مسئله آنان را  دشمن نظام مقدس اسلامی قلمداد نمود ؟ و اصرار بر حذف کامل آنها از صحنه داشت ؟ آیا چون امروز  یک جریان سیاسی مرتکب اشتباه و اقدامات مخالف مصالح نظام و انقلاب گردیده باید کل تاریخ نورانی سی ساله پس از پیروزی انقلاب را مملو از سیاهی ، انحراف و خیانت معرفی کرد؟ آیا باید سرانجام همه رؤسای پیشین دولت و مجالس پس از انقلاب را فاصله گرفتن از نظام و آرمانهای حاکم برآن و دشمنی آنها با حاکمیت اسلامی برشمرد؟ اگر همه بزرگان نظام ضد انقلاب و مخالف نظام اسلامی و سرسپرده بیگانگان هستند ، پس به چه کسی می توان اعتماد کرد ؟!
3. علی رغم توصیه های مکرر شارع مقدس و رهبری نظام بر اعتدال و میانه روی واقعیت این است که کشور همواره از افراط و تفریط نخبگان ، رسانه ها و صاحب منصبان ریز و درشت در رنج بوده و هر جریان فکری و سیاسی که بر مسند امور اجرایی کشور قرار گرفته ، مصون از افراط و تفریط نبوده است که این مسئله آحاد مردم مسلمان و انقلابی را سخت رنج داده است.
قطعا معدل هوشمندی و بصیرت آحاد ملت که تهی از حب و بغض های سیاسی و جناحی هستند از نخبگان جامعه بیشتر است . آنان در تشخیص وظیفه و عمل به آن درایت بیشتری از خود نشان داده و هر کجا که لازم بوده در حمایت قاطع از رهبری نظام و منافع ملی لحظه ای درنگ نکرده اند و وارد صحنه شده اند. نگارنده در اجتماعات گوناگون شاهد بوده ام که اکثریت مردم از همراهی با شعارها و اقدامات افراطی و تند پرهیز کرده اند. چه در اجتماعات اعتراضی که در هفته اول پس از اعلام نتایج انتخابات بوقوع پیوست و چه در اجتماعاتی که برای حمایت از اصل نظام و ولایت مطلقه فقیه شکل گرفت. در حماسه نهم دی به رغم تدارک قابل توجه برای سوق دادن افکار و نظرات مردم و سردادن شعار علیه آنانی که بعنوان سران جریان معترض شهرت یافته اند بسیاری از مردم حاضر به همراهی با این شعارها نبودند، نه اینکه نسبت به عملکرد این افراد رضایت داشته باشند، بلکه حتی معترض بیانیه ها ، سخنرانی ها و حتی سکوت های بی موقع آنها نیز بودند. اما همسنگ دیدن آنها با منافقین ، امریکا و انگلیس و اساسا قرار دادن آنها در صف دشمنان نظام و ضد انقلاب را بر نمی تافتند .
سخن آخر اینکه در شرایط کنونی که حجم تهدیدات و فشارهای دشمنان رو به افزایش است و کشور نیازمند آرامش و وحدت برای حرکت به سمت رشد و تعالی در همه زمینه های اقتصادی ، علمی ، فرهنگی و سیاست خارجی است مردم هوشیار و مسلمان کشور توقع دارند نخبگان و جریانات سیاسی با تبعیت از مقام معظم رهبری مشی اعتدال را پیشه کرده و یک طرف به ترسیم و مرزبندی مواضع با ضد انقلاب و بیگانگان همت گمارد و طرف دیگر با تفکیک معترضین از ضد انقلاب و دشمن اصرار بر حذف سرمایه های کشور نداشته باشد.