اگه دوست دارین بدونین محیط چه تاثیری روی ما داره بهتره مثال حضرت امام خامنه ای رو بخونیم:

من همیشه یک مثالى در ذهنم هست. شاعر مورد نظرم که حالا اسم خواهم آورد، شاعر بزرگى است؛ محمد جان قدسىِ مشهدى. ایشان جزو شعراى برجسته‌ى سبک هندى است در دوره‌ى صفویه - قرن یازدهم - اشعارش جزو قوى‌ترین شعرهاست. من اعتقادم این است که بعد از صائب در آن سبک، واقعاً مثل محمد جان شاید یکى دو تا بیشتر نباشند. او در مشهد که بوده، یکى از خادمان آستان قدس و مداح حضرت رضا بوده و شعرهایش شعرهاى دینى است و دیوانش هم پر از این اشعار است  . دیوان حاج محمد جان را نگاه کنید؛ از این قصائد زیاد دارد. او بعد به هند سفر میکند. همنشینى با امراى هند و سلاطین هند و آن دستگاه‌هاى بى‌بندوبارى که آن روز بودند، این آقا را کأنه از این رو به آن رو میکند. انسان میتواند این را در غزلهاى او ببیند. من خیلى اوقات به این فکر هستم. این شعر مال محمد جان قدسى است:

 پارسا در مجلس رندان نشستن خوب نیست‌

هر که امشب مى نمینوشد به ما منسوب نیست‌

 در چنین فصلى که بلبل مست و گلشن پر گل است‌

گر همه پیمانه‌ى عمر است خالى خوب نیست‌

 یعنى یک مستِ رندِ الواتِ عرق‌خور تحویل محیط مجموعه‌ى شعرى داده شده؛ از کى؟ از آن انسانِ پارساى پاکِ متعبدى که در مشهد مدح امام رضا را میگفت! خب، آن محیط اینجور پرورش میدهد. بنابراین مراقب محیطها باشید؛ و این هم با ارتباطهاى پیوسته‌ى شما با همدیگر حاصل خواهد شد. به نظر من جلسات شعراى مادح اهل‌بیت - چه جوانها، چه پیشکسوتها و قدیمى‌ها - با یکدیگر، باید جلسات مستمرى باشد. البته معنایش این نیست که لزوماً یک جلسه باشد؛ نه، باید جلساتى وجود داشته باشد براى همین که در این محیط، استعدادهاى جوشان جوان رشد پیدا کند.

ررر